rychło blaszaną menażkę z przyschłymi resztkami jedzenia. Obok leżał ogarek świeczki przylepiony do deski. To nie były rzeczy Górali. Tu nocował albo dniował ktoś inny, ktoś nieznany, ktoś, kto czai się może gdzieś w załomie muru. Polek rzucił się gwałtownie w kierunku jasnej krechy drzwi, uderzając po drodze drabinę, która z hukiem obsunęła się ze ściany.<br>- Ktoś tu łazi, do cholery! - krzyknął wódz. - Strupel, jazda sprawdzić!<br>- Nie mogę, jestem mokry, fakt.<br>- No to wszyscy, ruszać zaraz! Polek szarpnął drewniane drzwi. Nie chciały ustąpić. Mocował się chwilę, aż wreszcie przekonał się, że są zamknięte na topornie wystrugany skobelek. Kiedy je wreszcie otworzył, ujrzał