przechodniów spełniłyby za darmo tę rolę. Mój wewnętrzny strumyczek już znowu chciał się włączyć, gdy usłyszałam jej głos.<br>- Widziałam was!<br>Głos był spłoszony, nawet tragiczny. Zaszła mnie od tyłu. Usiadła obok, sama jakaś tragiczna. Była bardzo blada. Jakiś czas siedziałyśmy milcząc pośrodku przepływającego tłumu.<br>- Czego chciał... ten człowiek? - spytała nadal z lekką zadyszką.<br>- Tobie nic nie grozi - odrzekłam.<br>- Dziwnie to ujmujesz - rzekła po chwili.<br>- Zapewne - zgodziłam się.<br>- Przecież wyjechał stąd na stałe!<br>- Może jest tylko przejazdem - uspokoiłam ją.<br>- Oby.<br>Spojrzałam z ukosa. Kolory jej wracały, chociaż wciąż jeszcze tkwiła w tej swojej komorze ciśnień. Cóż, nie tak łatwo o dekompresję, jeśli się