porannym kłamstwie. Zaczerwieniłem się. Zwłaszcza że Kozicka podniosła oczy znad talerza i utkwiła we mnie wzrok lekko pogardliwy i ironiczny. Powiedziałem wówczas, że spędziłem ranek w muzeach watykańskich. Po obiedzie zapakowałem się i zapukałem do Malińskiego. Musiałem się z nim pożegnać. Był dla mnie zawsze taki uprzejmy. Otworzył drzwi i z miejsca:<br>- Co się stało? Skąd ta nagła wyprowadzka?<br>Teraz już wiedział. Powtórzyłem mu to samo co Kozickiej. Ale on się tym nie zadowolił. Tylko w kółko: "Cóż za raptowna decyzja! Ucieka pan?" No, a przede wszystkim: "dokąd?" <br>I oczywiście: "adres?"<br>Nie przygotowałem się na aż tak silne natarcie. Zacząłem coś kręcić