z wprawy. I jak tu się dziwić, że poczucie humoru szefa udziela się personelowi. Pan Mietek nie dopisał pana Tomcia do listy udających się do Skoczowa w celu ładowania akumulatorów. Zaraz jednak zapewnił, że to tylko nieporozumienie. I że z pewnością znajdzie miejsce dla swego nowego kolegi. Trudno wątpić, że z ochotą podstawi mu stołek. To już koniec drugiego aktu. Nie mylił się posezonowy klasyk: sceny i sytuacje z nie tak znowu odległej przeszłości wracają w wersji ponurej groteski. Działacz związkowy to teraz układacz listu, przy którym list pisany przez Kozaków do Sułtana na znanym płótnie jest epistołą pensjonarki. Dialog, tylekroć postulowany