w praktykach partyjnego rozrywania państwa, że przestaje być partią, która martwi się głównie o to, czy już premier podpisał wszystkie nominacje unijnych wicewojewodów, czy też jakaś nominacja od miesięcy zalega na biurku. W obu ugrupowaniach widoczne jest też przekonanie, że obecny układ, nawet bez decyzji o wycofaniu przez Unię ministrów z rządu i tak przetrwałby najwyżej do uchwalania budżetu. Zmęczenie materiału jest więc tak wielkie, że prawdziwą odnowę koalicji trudno sobie wyobrazić.<br>Tak więc możliwe jest trwanie przez kilka miesięcy rządu mniejszościowego, prawie niemożliwe jest ewentualne szybkie porozumienie i stworzenie nowego rządu, najgorszym jednak scenariuszem byłoby uwikłanie się obu stron w przewlekłe