bezładnym pośpiechem<br>Dawał znaki i nagle odwoływał znak,<br>Rozpoczynał rysunek i darł swoje szkice,<br>Przekreślał pierwsze strofy sonetów czy ód,<br>Zmieniał efekty, gardził własną wyobraźnią -<br>Stwarzał, by niszczyć, złota nie szczędząc ni barw,<br>Aż znużeni, od niebios odwracamy oczy.<br>(...)&lt;/&gt;<br><br>Widać stąd, że nie był to gwałtowny przełom, ale stopniowe porzucanie, z żalem <br>i spoglądaniem poza siebie, utraconego świata. Wszystko w tym obszernym utworze <br>zasługuje na uwagę, a nawet głębszą analizę. Ograniczmy się jednak chociaż do <br>kilku niezwykle istotnych spraw. Pierwszy czasownik został zaczerpnięty jeszcze <br>ze "szkatułki otwartej, pełnej korali, wstążek, błyszczących kamieni", gromadzonych <br>przez autorkę "jak srokę". "Cieszyć się" - to słowo w