nie ty, chybabym się rozpadła w tym samolocie na trzy tysiące małych, wyklonowanych ze mnie Milenek, a ty konwojujesz mnie jak te swoje ważne dokumenty. Jasne, Paul, że nie robisz tego z ewangelicznej miłości bliźnich, więc okay; jak ci pasuje, żeby moja dłoń tam leżała, niech leży, nie - nie a ż tu, ale zawrzyjmy kompromis - troszkę wyżej. Człowiek szepnął coś, czego nie zrozumiałam, i pocałował mnie w usta.<br><br> Minął rok, a oni wszyscy łazili zirytowani, podminowani, wiecznie rozdrażnieni; wiesz, ona ma talent do wprowadzania takiej atmosfery, w której wszyscy czują się okropnie, poza nią samą. Dziewczyny nienawidziły jej, udawały, że nie