ze strachu, a wbite we mnie rozgorączkowane spojrzenie Łukasza sprawiało, że byłam jeszcze bardziej podekscytowana. Zanim wyskoczyłam, bardzo mocno ścisnął mnie za rękę i lecąc w dół, cały czas czułam dotyk jego dłoni - uśmiecha się Marianna. - To działało jak magia. Kiedy już znaleźliśmy się w domu, kochaliśmy się tak, jakby za chwilę miał się skończyć cały świat. Od tamtej pory wciąż szukamy nawzajem naszych ciał. Myślę, że wtedy, w samolocie, zobaczyliśmy się na nowo w innym świetle.<br>Łukasz jest jeszcze bardziej rozentuzjazmowany: - To nas postawiło na nogi - mówi. - Teraz oboje staramy się o licencje spadochroniarskie. Skok, powietrzna wolność, a potem najwspanialszy pod