trudniejszej do pokonania armii niż wojsko, które nie ucieka. Zwykły żołnierz, gdy widzi padających towarzyszy, gdy czuje zapach Czarnej Róży, gdy otaczać go zaczyna tłum wrogów - podaje tyły. W panice lub nie, ustępuje pola, jeden, drugi, dziesiąty, a potem już nikt nie potrafi tego zatrzymać; kto tylko może, bierze nogi za pas. Nic łatwiejszego, jak wsiąść uciekinierom na karki i ciąć ich bezlitośnie. Ucieczka z pola bitwy przydarzyć się może każdemu - najemnikom i szlachetnie urodzonym, drużynnikom i powstańcom. Ale nie &lt;orig&gt;sjeni&lt;/&gt;. Ci stawią opór do końca, w milczeniu zabijając i ginąc.<br>Tak, jak zwycięska Gwardia.<br>O ile bowiem na skrzydłach toczył się