wstępie do swej książki Chwin i Rosiek. Wbrew temu, co twierdzili oponenci, młodzi krytycy w centrum uwagi stawiali więc nie tylko kwestię autonomii języka literatury i samego języka, w jakim dokonuje się krytyczny opis oraz nie dość uwzględnianego w tym języku następstwa bogactwa (i często zasadniczej odmienności retoryki) gatunków mowy, za pośrednictwem których komunikujemy się na codzień. Książka Chwina i Rośka zasługiwała co najmniej na taką debatę, jaką mieli autorzy Świata nieprzedstawionego, a nawet w roku 1981, kiedy się ukazała - stwarzała szansę na jeszcze inną dyskusję. Dawała bowiem asumpt do rozmowy o krytycznoliterackiej "politycznej poprawności" (by użyć już dzisiejszego pojęcia), a co