które pani zaczęła. Zniszczyć to, co jeszcze zostało do zniszczenia. Doprawdy, zostało niewiele... <br>Przyłapał zdumiony wzrok młodziutkiego kelnera i umilkł. Jego przyjaciel miał na tyle w czubie, że nie bardzo do niego docierało, z kim Tadeusz rozmawia. A jego opanowała bezsilna wściekłość na los, który tak okrutnie się z nim zabawił, stawiając na jego drodze te dwie kobiety. Jedną z nich musiał zabić. Drugą kochał. A może kochał je obie. W Ewelinie było przecież tyle z tamtej. Nie miała tego powabu, tej urody co matka, ale była mu dużo bliższa. Po prostu mógł jej dotknąć, mógł ją mieć w zasięgu ręki