i zobaczył swoich towarzyszy wychodzących spomiędzy drzew. Jak zawsze, gdy spotykali się z ludźmi, na ubrania zarzucili płaszcze z szorstkiego, szarego sukna, takież chusty zasłaniały ich usta i nosy, kaptury opadały na oczy.<br>Nikt obcy nie rozpoznałby ich potem. Ale Magwer od razu rozróżnił znajome sylwetki przyjaciół...<br>Teraz idą go zabić.<br>Zatrzymali się obok drzewa, na którym wisiał Magwer. Wagran wystąpił krok do przodu. Ludzie ucichli.<br>- Słuchajcie! Słuchajcie! To my nauczamy. To w nas moc dawnych ludzi. Słuchajcie! Słuchajcie! - wskazał na Ostrego. Szepczący nie ruszył się z miejsca, tylko mówił swoim spokojnym, lecz twardym głosem.<br>- Oto wyrodek! Oto człowiek, który gotów