człowiekiem, który tak się urządza, żeby wierzyć w metafizyczne powody swego indywidualnego istnienia, czyli w to, że jeżeli żyje, to został zawczasu do czegoś powołany. Podobne przekonanie mego patrona, Mickiewicza, Gombrowicz potępiał jako "filozofię zabobonnego dziecka" i skłonny jestem przypuszczać, że w literaturze polskiej dwudziestego wieku wyróżnia i mnie "dziecinny zabobon".<br>Ładny spokój wiary! Z tajemniczym pociągiem do manichejskiej negacji, do &lt;foreign lang="lat"&gt;Le moi est haissable&lt;/&gt; Pascala, do zadziwiającego oświadczenia Simone Weil: &lt;q&gt;Kiedy gdzieś jestem, kalam ciszę nieba i ziemi moim oddechem i biciem mego serca&lt;/&gt;. &lt;page nr=264&gt; Utożsamiając się z O.W.M., tam gdzie (w &lt;name type="tit"&gt;Les Arcanes&lt;/&gt;, komentarz do wersetu 22) opowiada