Absolutyzacja i fetyszyzacja pewnych generalnie słusznych tez marksistowskich sprowadzała je do wymiarów karykaturalnych [...]. &lt;page nr=40&gt; Wprowadzono w obieg dość uproszczone tezy głoszące, iż burżuazja polska w ogóle nie odegrała roli postępowej, że od początku miała reakcyjny charakter, że polskie klasy posiadające w całości przejawiały dążenia kosmopolityczne i wyznawały tzw. zasadę trójlojalizmu wobec zaborców, że patriotyzm cechował tylko masy pracujące, które decydowały o zasięgu walki tak o wyzwolenie społeczne, jak i narodowe jednocześnie. W tej sytuacji przywódcy obu orientacji burżuazyjnych (Dmowski, Piłsudski) uznani zostali niemal za zdrajców sprawy narodowej.<br>Jeśli krytyka Dmowskiego miała jeszcze dość umiarkowany charakter, to Piłsudskiego traktowano często wręcz jako agenta