Najbardziej czytelna jest, oczywiście, skala pojedynczego budynku, mierzona jednostką ludzką. Wobec powszechnego dziś ekologicznego ujmowania zagadnień wiążących działania ludzkie z przyrodą możemy, dla powyższych spraw przyjąć robocze nazwy &lt;orig&gt;eko-urbanistyki&lt;/&gt; i &lt;orig&gt;eko-architektury&lt;/&gt;, o ile w procesie projektowania, realizacji i oceny uwzględniać będziemy czynnik przyrody jako równie istotny jak sama zabudowa.&lt;/&gt;<br> &lt;orig&gt;Ekologizacja&lt;/&gt; form architektonicznych przebiega w dwóch głównych nurtach: poprzez kształtowanie ich w nawiązaniu do form przyrody lub do tradycji lokalnej. Jest to więc niejako respektowanie i kontynuowanie podłoża i tła naturalnego i kulturowego. Drugie z wymienionych ujęć to &lt;orig&gt;neoregionalizm&lt;/&gt;, główna tendencja awangardy architektonicznej ostatnich czasów.<br> Terminologia badaczy &lt;gap&gt; nie zawsze określa