rozczapierzonymi palcami głębokiego cienia, a szczerniały w tych miejscach bór skrywał w swoim wnętrzu nieodgadnioną groźbę.<br>Dolina wyprowadzała wprost na Żurawin. Była to zwyczajna wioska, jak każda inna w Polsce. Po prostu wielgachna. z kościołem z czerwonej cegły obowiązkowo. z gospodarskimi zabudowaniami wzdłuż szerokiej, kamienistej drogi przechodzącej na samej granicy zabudowań w jeszcze szerszą lipową aleję. Identycznie taką samą, jaką spotyka się zazwyczaj na obrzeżach wielu innych, większych wiosek. Wiosek z aleją rozłożystych klonów, bogatych w liście kasztanów lub chudych, wysokich, szybko tracących liście topoli. Czasem zadumanych nad błotnistą drogą niskich, łbiastych wierzb z długą na koronie i śmigłą jak trzcina