i wilgotnej ziemi, w strugach ulewy, która robiła się coraz silniejsza. Obok niego, gdzieś blisko, za szarą zasłoną z paciorków deszczu, garbił się Carlos.<br>- Thanks.<br>Carlos odpowiedział coś, co utonęło w huku następnego pioruna. Zza niedalekiego muru po północnej stronie zagrody zawtórował odgłosom burzy przeciągły lwi ryk. To wystarczyło za zachętę. Anglik uczepił się mokrych czarnych prętów i znów podciągnął do góry. Szło trudniej niż przedtem, bo co rusz się ześlizgiwał. W końcu jednak, przemoczony do nitki, przełożył nogę na drugą stronę, obrócił się i zjechał w dół. Pozostawało tylko wspiąć się na wał i znów odbyć wędrówkę w przeciwną stronę