Wyścig barokowej Atalanty ma znaczenie dokładnie odwrotne. W szybkości, w ruchu ujawnia się sens świata, szybkość i ruch są jedynym sposobem istnienia. Zatrzymać się, trwać, to znaczy ulec, zginąć. W nieustannym, rozpędzonym dążeniu docieramy do prawdy. Francis Bacon przywołuje w Novum organum mit Atalanty trzykrotnie, przeciwstawiając klasycznej syntezie zastanej wiedzy zachłanne dążenie do odkrycia tajemnic natury:<br>&lt;gap&gt;<br>Życie to zawody o nagrodę - wiedzę, zbawienie, piękno. Siedemnaste stulecie głosi pochwałę ruchu, lekkich stóp pięknej Atalanty.<br>Atalanta polskiego baroku zaczyna bodaj swój bieg w sielance Sylenus Szymona Szymonowica, która jest przeróbką Eklogi IV Wergiliusza (wzbogaconą o wątki z Metamorfoz). W tym klasycyzującym tekście jest