razem kiedy się Janusz pomylił. Śmiała się i śmiała, a w końcu kiedy zasnął w powrotnej drodze, obudził nas wszystkich jego przypominacz z kieszeni i radosnym głosem Elżbiety zawiadomił: Witaj w domu!... A mieliśmy siedmiogodzinne opóźnienie. Śmiałam się z tego długo i tym razem bezduszność elektronicznych przyjaciół wydała mi się zachwycająca. Komputer Janusza. Wydaje mi się, że go znam. Jest mi bliski. Wiem czym się zajmuje i jakie ma wady. Wiem, że kiedy się zbuntuje Janusz dzwoni do pewnego znajomego w Chicago, ojca chrzestnego, tego skomplikowanego urządzenia, żeby coś zaradził; drogo wypada, ale nieważne. Wiem, że Janusz z najwyższą pokorą pobierał