nogach trzymający ze zmęczenia szatniarz pośpiesznie &lt;page nr=213&gt; otwierał drzwi na roścież. Taneczny korowód, w rytm coraz odleglejszej orkiestry, sztywno i ospale wysuwać się począł na dwór.<br>Dzień zapowiadał się piękny. Niebo było przejrzyste, niebieskie, na horyzoncie z lekka zasnute różowością świtu. Powietrze czyste i chłodne. Rynek pusty.<br>Kotowicz trwał chwilę w zachwycie. - Wspaniałe, niebywałe - zamruczał. I naraz na cały głos wrzasnął:<br>- Niech żyje Polska!<br>Przez sekundę trwała cisza. Parę gołębi sfrunęło z hotelowego dachu. Potem, bardzo odległe, gdzieś pomiędzy wypalonymi ruinami zabłąkane echo głucho odkrzyknęło: Polska...<br>&lt;tit&gt;VIII&lt;/&gt;<br>Pod datą niedzieli, 6 maja, Jerzy Szretter pisał w swoim notatniku:<br>"Od dawna wiem, na