plastyce - oparty trochę na "amatorskiej", poetyckiej wrażliwości, na bardzo osobistym jej odczuciu - zanika, na naszym przynajmniej terenie, ustępując pola coraz bardziej uspecyfikowanym i "unaukowionym" ocenom, mającym przytem często tę cechę, że pozbawionym jednocześnie zwykłego smaku oraz szerszych odniesień kulturalnych, tak ważnych dla rzeczywistego zrozumienia społecznego funkcjonowania sztuki. Justynowicz tymczasem nie zaciera swojego literackiego podejścia do opisywanych zjawisk, nie kryje się za fasadę fachowej terminologii ani za sztuczny parawan beznamiętnych obiektywizacji. Pisze o tym co najlepiej współgra z jego odczuciami, co zgadza się z jego własnym porządkiem estetycznym i poglądami na sprawy rozwoju myśli plastycznej. Pisze o ludziach, których dobrze zna i