Fabiana Klonowica (ok. 1545-1602) jest znamiennym przejawem poczucia końca epoki. Jednym z pierwszych jego utworów jest cykl zatytułowany Żale nagrobne na ślachetnie urodzonego i znacznie uczonego męża, nieboszczyka pana Jana Kochanowskiego... (1585), w których Klonowic żegna nie tylko największego poetę swych czasów, ale i samą epokę:<br><br>&lt;q&gt;Tuś poległa głowo zacna, głowo pożądliwa,<br>Z tobą poesis żywa.<br><br>Jeśli u nas śmiercią znaczysz potomka jakiego,<br>Nie najdziesz tu takiego,<br>Co by nie przymierzanego rymu mógł dostąpić<br>Na mieśćce twe nastąpić.&lt;/&gt;<br>(Żal VII)<br><br>Żale są poematem epicedialnym cyklicznym (trzynaście żalów), ale nie są naśladowaniem Trenów. Klonowic sięgnął po inny wzór: po żałobną bukolikę