otyła kobieta, sadzając w Katowicach trzyletnie uśmiechnięte dziecko na siedzeniu - na miejscu tak zwanym korytarzowym... Chłopczyk śmiał się serdecznie, a zaraz potem wywinął tak zmyślny gest, że Piotr zachichotał z podziwu i zaraz zabrał się do rozmowy z małym Łukaszkiem. "Łukaszku!"... i tak dalej. Dziecko jednak nie odpowiadało na przyjazne zaczepki i nadal było zajęte swoim, ciągle tym samym gestem, jakby to była jedyna zabawka, jakby nie było na świecie żadnej innej. Uśmiechało się - ale nie do nas - uśmiechało się gdzieś daleko w przestrzeń i znów powtarzało swój gest. Nasz uśmiech zniknął. Wiadomo - dziecko było nienormalne... "upośledzone"... Mama po- żegnała się