Więc nie mów więcej "nie ten świat" - skarciła <br>go. - Chcesz być z nami tu, a my chcemy, żebyś <br>był. Jasne? - powtórzyła z naciskiem. - Chyba <br>że...<br>- Co wam po mnie - rozgrzebał dłonią ściankę <br>kretowiska.<br>- Mówiłam ośmioro. Szczęśliwa liczba - odpowiedziała <br>cierpliwie.<br>- Paweł też tak uważa?<br>- Dokładnie. Razem liczyliśmy.<br>- Nie znam reszty - rzucił zaczepnie.<br>Pokazała mu plecy. Chwilę patrzył na jej dłoń <br>z nierealnie kruchymi palcami; mimo opalenizny wydawały się <br>w słońcu aż prześwietlone. Nigdy nie widział <br>u nikogo tak delikatnych rąk, nawet u małych dziewczynek <br>w Domu. Uważnie, jakby robiła coś potrzebnego, wyrównała <br>kreci kopczyk. Pomyślał, że zawsze będzie w tym <br>jej świecie