niechby jeden dzień. A tu każda godzina jest droga. My tymczasem naprawimy sto, niechby pięćdziesiąt armat i parę tysięcy karabinów.<br>- A jeśli się zgodzi wziąć połowę złota i wojnę przerwie? - zapytał Maciuś cichym i bardzo przyjemnym, jakimś dziwnym, nie swoim głosem.<br>Zapanowała cisza. Wszyscy patrzyli na ministra wojny, który zbladł, zaczerwienił się, zbladł znowu i szybko powiedział:<br>- To się zgodzić.<br>I dodał jeszcze:<br>- My sami tej wojny nie możemy wygrać. A na pomoc jest już za późno.<br>Maciuś przymknął oczy i tak już siedział do końca posiedzenia. Niektórzy ministrowie myśleli nawet, że zasnął. Ale Maciuś nie spał i ile razy przy