że uda mu się ból wyprzeć z pamięci, utopić jak to małe skulone ciałko, które pochłonęła woda Dżamuny.<br>Za oknem świeciło jaskrawe słońce i wiatr niósł tumany czerwonego pyłu, miesił gęstwę liści na oplecionej pnączami ścianie garażu. <br>Automatycznie załatwiał ostatnie pisma. Z ulgą opuścił gmach ambasady. Mihaly w dżokejce z zadartym daszkiem huśtał się na skrzydle otwartej bramy, która żałośnie skrzypiała.<br>- Wujku, zabierz mnie... Przejadę się z wujkiem.<br>- Nie jadę do domu - odpowiedział przez opuszczoną szybę austina.<br>- Już mnie nie lubisz jak dawniej. Nie mamy sekretów.<br>- Siadaj, szantażysto - uchylił drzwiczki - ale nieprędko cię odwiozę.<br><br> Za omszałą, szturmowaną przez ciernie świątyńką o