nie ograniczałem się do gatunku literatury zmyślanej, nazywanej piękną (pewnie dlatego, że w dawnych czasach w książkach nawet brzydotę uszlachetniano). Bo najpiękniejsza była dla mnie piękną nie nazywana, ale pięknie pobudzająca umysł i wyobraźnię. Szczególnie pociągał mnie świat mitycznych herosów, którzy wędrując po śmierci na niebo w postaci gwiazdozbiorów i zadomowiwszy się tam, wprowadzali i mnie za rękę do przedsionka wszechświata. Namiętnie skupywałem przy świadomym poparciu matki (uważała, jak wielu wtedy, że patrzenie na gwiazdy uszlachetnia) popularne książki astronomiczne. Każdą nową, jeszcze pachnącą farbą drukarską, otwierałem z nadzieją uzupełnienia skąpej wiedzy o galaktykach i kanałach na Marsie. Ale nazwiska autorów i