trzeba było odwracać oczy. Po tej samej stronie co ja siedziała Sandra Wieśniewiczowa. Dzielił nas młodszy z Włochów. Wieśniewiczowa od czasu do czasu przechylała się i przesyłała mi uśmiech albo zwracała się z jakimś zdawkowym Pytaniem, na przykład:<br>- Mówił mi ojciec, że mieszka pan w pensjonacie pani Rogulskiej. Jest pan zadowolony?<br>- Tak.- Owszem.<br>- Jest bardzo sympatyczna. Nie znajduje pan? - Na pewno.<br>- Jej brat jest również bardzo miły. Nie uważa pan? Odpowiadałem trochę sennie pod wpływem niedawnej kąpieli, gorąca, wina. Wieśniewicz wtrącił się:<br>- Straszni nudziarze. Jeszcze najmożliwszy jest ten Maliński, co z nimi mieszka. A propos, ostatnio na nabożeństwie siedział w jednym