drogi. Jakiś stary żołnierz pocieszał mnie: "Chłopie, wychodzisz z jednostki i pięć metrów za bramą masz drogę do Warszawy!". Po usłyszeniu tej wiadomości humor poprawił mi się od razu. Tak więc jednak okazało się, że nie tyle obawialiśmy się samej fali co raczej tego, że wyślą nas na jakieś koszmarne zadupie, w którym nie będzie żadnego kontaktu z cywilnym światem. Parę miesięcy później dowiedziałem się, że jednym z nielicznych objawów życia cywilnego w Baniosze była kucharka, która gotowała obiady w niedzielę.<br>W końcu, prawie pod sam wieczór przyjechał po nas jakiś gruby i rubaszny sierżant z Olchownicy. Wstałem z łóżka, założyłem