w siedmiokrotnym re, prężąc się do trzeciego skoku, do kwinty ostatniej triumfu nad zdradliwym sercem. Ale ten triumf to było wysokie la, na które Róży nie starczyło siły. Zazwyczaj urywała melodię po wyrazie die Schlang - jak gdyby nadto przerażona! i z tą żmiją w krtani milkła. Raz wszakże poniosła ją żądza odwetu: ostro, jasno, desperacko krzyknęła: am Herzen frisst... Wtedy dzieci zajęte jakąś freblowską robótką przybiegały do Jadwigi. <br>- Co to, co to babcia tak krzyczy, mamusiu? - pytały i tuliły się do matki. <br>Przygarnęła je, wzruszyła ramionami, miała już odpowiedzieć z niechęcią: <br>- Ach, nie zważajcie na to! To są smutne rzeczy... - kiedy