punkty wbite w wąski okrąg metalicznego błękitu, położone ukośnie, prawie mongolskie. Strome zmarszczki ciągną się od brwi do nasady nosa. Nagle oczy ożywiają się. Niespokojnie, jak źrenice w fazie snu, obserwują świat znany tylko kierowcy. Świat zewnętrzny zostaje przysłonięty. Rękoma porozumiewa się w sprawie ostatnich ustawień w samochodzie, żargon gestów, zagadkowy balet dłoni, który odkodować mogą tylko wtajemniczeni. Häkkinen niemal leży w kokpicie swego bolidu. Jest tak ciasno, że nie może sam zapiąć pasów. Dwóch mechaników zapuszcza motor. Hałas uderza w bębenki, mgła z rury wydechowej, betonowe ściany boksu wibrują. Drużyna śledzi przez monitory drogę auta po torze. Wśród nich jest