obiad. Było to trzeciego dnia po wyjeździe Campillego: Czułem się trochę samotny. Tak że wzięła mnie ochota na jego towarzystwo, ale on zaproszenia nie przyjął. Wyciągnął swoje zapasy, by dowieść, że ma się czym pożywić.<br>Pierwszego dnia, kiedy tak rozmawiałem z nim na niepewne, może właśnie dlatego wydał mi się zagadkowy, a jego słowa nie pozbawione aluzji. Informował wtedy zwięźle, pytał krotko. Ale nazajutrz, kiedy pierwszy mu się ukłoniłem, a potem w loggii podszedłem do niego, i on się rozgadał, utracił tajemniczość. Musiał być nieśmiały i bez wątpienia, tak jak ja, samotny. Szukał kogoś, do kogo mógłby się odezwać, natknął się