nowy problem konstrukcyjny, ciało bowiem nie mogło już być skutecznie wciągnięte w głąb muszli i zasłonięte wieczkiem (ryc. 9.7) przed drapieżnikami. Wieczko musiałoby mieć zbyt dużą powierzchnię.<br>&lt;page nr=221&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>We wszystkich liniach ewolucyjnych głowonogów, które wybrały tę drogę ewolucji, powstały więc inne osłony otworu muszli. Zwykle tuż przed zakończeniem wzrostu płaszcz zaginał się do środka, wytwarzając boczne (czasem także przednie) uszy zakrywające ujście dojrzałej muszli. Pozostawały tylko otwory na lejek (wąski na końcu muszli) i głowę (szeroki, niekiedy rozdzielony na zespoły szczelin). Złożony kształt ujścia odzwierciedlał zapewne rozmieszczenie jakichś narządów głowy (czułków i oczu), ale zastanawiająca jest wielka zmienność wewnątrzpopulacyjna ich kształtu