radością pomyślał, że znalazł jeden koniec tajemniczego drutu.<br>Położył się za kępą karłowatych jałowców, przylgnął mocno do ziemi, z bijącym sercem obserwował namioty. Były dość duże, prawdopodobnie sześcioosobowe. Wejścia do nich znajdowały się po przeciwnej stronie. Na linkach suszyła się bielizna: skarpetki, koszule, ręczniki &lt;page nr=42&gt; Wiatr poruszał nimi jak banderami na żaglówce. Panowała cisza. Zdawało się, że wewnątrz nikogo nie ma.<br>Naraz odezwało się ciche stukanie maszyny do pisania. W niezmąconej ciszy letniego przedpołudnia zabrzmiało ono tajemniczo i groźnie, lecz wnet urwało się, by za chwilę posypać się suchymi uderzeniami jak odgłos gradu na napiętym płótnie namiotu. Po chwili odezwał się czyjś