na publiczność ukazał obraz słowiańskiego bajarza, który swą sugestywną opowieścią trzyma w napięciu słuchaczy i tylko uchyla drzwi chałupy, by z kolei wesprzeć słowo nie sceniczną iluzją, lecz jakby dekoracją prawdziwą, bo stworzoną przez naturę: widokiem płynących po niebie obłoków. Potrzeba zatem teatru - ale takiego, w którym słowo nie byłoby zagłuszane, teatru z gruntu inaczej traktującego pozycję aktorów, i tylko w odpowiednich chwilach wspierającego słowo środkami inscenizacyjnymi.<br>Nieco inaczej, zaskakująco, pojmował przyszłe miejsce słowa w spektaklu Zygmunt Krasiński: &lt;gap&gt;. Rola dramaturga miałaby zatem sprowadzać się wedle Krasińskiego do przekazania aktorom "ogólnej treści" sztuki. Zapisanie jej tekstu byłoby niekonieczne. Jak się zdaje, ten