bez życia, z nadbrzeżnych krzaków z leciutkim chrzęstem opadały na wodę. Opadały nie od razu, ulatywały, nurkowały, niesione i popychane podmuchem nieoczekiwanie dolatywały na drugi brzeg. U meliniarki Wandy, postawnej brunetki o zaczepnym uśmiechu, dwaj żandarmi i granatowy policjant Sekuła zaczynali wieczorną popijawę. Będą pić dobry bimber, na wrzosowym miodzie, zagryzać mielonymi kotletami. Meliniarka Wanda w głębi duszy pogardzała Niemcami i Sekułą. Dlatego do mielonego wkroiła szczurze mięso, "niech żrą do usrania" - powiedziała do białej kotki z oczkami jak górskie strumienie, jedynej istoty, którą naprawdę kochała. Sama od tłustej zakąski wymówi się bólem brzucha. Jeden z żandarmów, ten wyższy, łysy, w