słyszałam, ale nigdy nikt mi tego nie wytłumaczył, nie rozmawiał ze mną o tym. Delikatnie traciłam butem lezącego Pawlika, &lt;page nr=87&gt; mówiłam coś do niego, prosiłam, żeby wstał, ale jednak czułam, wiedziałam, że nie wstanie. Kopnęłam go mocniej, ze złością, potem jeszcze raz. Kucnęłam przy nim, nie wiedziałam, co robić, zupełnie sama, zagubiona.<br>Było cicho, bezwietrznie, nie śpiewały ptaki, zaczynała się wiosna, pora, gdy wszystko powoli, leniwie zaczyna się budzić ze snu. W pobliżu nie było żadnej drogi, żadnego źródła hałasu, tylko gdzieś daleko ujadał pies, czasem zapiał kogut, krzyknął jakiś ptak. W tej koszmarnej ciszy usłyszałam mlaśnięcie i zobaczyłam końskie łajno spadające