pocałunki, smutne oczy, co zostają na peronach. Cholera, facet...<br>Jeśli ktoś z nich był bardzo uważny, jeśli przycisnął nos do szyby i osłonił twarz ręka, to mógł zobaczyć nas przez ułamek chwili, zanurzonych w trawie, nagich, przytulonych do siebie, mnie i jakiegoś chłopaka. Pewnie myślał wtedy, że jesteśmy bardzo szczęśliwi, zakochani, kto wie, może zazdrościł nam tej ciepłej nocy. Ale mnie nie było czego zazdrościć. Nawet nie znałam nikogo w innym mieście, ani raz nie jechałam pociągiem, nikt na mnie nigdzie nie czekał, a gdybym chciała wyjechać, pewnie nikt nie żegnałby się ze mną na peronie, nikt by nie płakał, nie