szerzej. Odetchnął ogrodem, ale nadal czuł się nieswój. Położył walizkę na zasłanej części łóżka. "Sprawdzić bilety w podłużnej kieszeni. Są. Aaa! Tranzystorek!" Zapomniał o nim jak o biletach. Wyjął aparat. "Już po dzienniku. Sama muzyka, szalejąca". Szuka na długich. Też ciżba instrumentów, ale tym razem w niezłej zgodzie z oddechem żałobnego wieczoru. Chłodne ręce na czoło. Nie wziął fotografii matki w tę podróż w stronę dziejów ojca. Ale czuje jej ręce w tej chwili... drzemiąc, to otwierając oczy, daje się nieść smyczkowej harmonii i głuchej perkusji, w orszaku idącym pląsem w szumie szat przez Kaszubię w żałobie. <br>Wyrwał go z półsnu