to co będzie później! - grzmiała Helena, oburzona krnąbrnością córki. - Kto kłamie, ten kradnie, pamiętaj, będziemy zmuszeni wszystko zamykać przed tobą na klucz.<br>W końcu musiała dać za wygraną. Joanna milczała i wydawało się, że żadna siła nie zmusi jej do mówienia. Helena nie udzieliła rozgrzeszenia, brak było oznak skruchy i żalu za grzechy, naznaczyła jedynie pokutę. <br>- Uklęknij tu - powiedziała. - Twarzą do ściany. <br>Joanna uklękła i klęczała bez poczucia winy czy krzywdy, choć zwykle te dwa uczucia kłębiły się w niej bez widocznych dla innych powodów. Tym razem jednak nie była w stanie przejąć się słowami Heleny ani nawet obdarzyć ich należną uwagą, bowiem