się w szlafrok, żeby siąść do charakteryzacji, i w tym momencie wszyscy zawyli widząc moje plecy... Ja o tym nie pamiętałam, zajęta tylko zbliżającym się nagraniem, że mam na plecach kilkanaście czarnych krążków, a wszystkie suknie zaprojektowane i uszyte do tej roli mają odkryte plecy. Zaczęła się prawdziwa bitwa o zamalowanie, tysiące pomysłów, sposobów, bez rezultatu. W ciągu całego nagrania nie odwróciłam się do żadnej kamery nawet bokiem, stałam przyklejona do ścian, zasłon, z żadnej sceny nie "wyszłam", nie mówiąc o tej słynnej, w której Ruth wychodzi nonszalancko i z pogardą, odprowadzana przez gestapo... Jeszcze do dziś mam ochotę przepraszać reżysera