W kościele nie było żywej duszy, tylko my i ta cisza, a może sama<br>cisza. Wydawało mi się, że ta cisza nas w siebie wchłania i zamienia na<br>ciszę. Pomyślałem, czyby nie przygiąć choć na chwilę jednego kolana do<br>kamiennej posadzki i nie przeżegnać się, lecz zauważyłem, że pan nie<br>zamierzał klęknąć, więc i mnie nie wypadało.<br> Stanęliśmy na środku i pan kazał mi się porozglądać dookoła. Sam też<br>zadarł głowę, aż mu z obwisłego podbródka ledwo niewielka fałda skóry<br>nad muszką została, a nawet miałem wrażenie, że zdjął tę głowę z szyi i<br>unosząc ją w dłoniach wysoko ponad sobą