Dwie cechy Plautowskiej komedii zatrzymał wiernie Ciekliński: jedna to takie prowadzenie intrygi, że jest ona widoczna dla widza i czytelnika, a zasłonięta dla postaci; druga to pewna dosadność i śmiech gruby, tak różny od uśmiechu i wytworności Terencjusza. W tym stylu poprowadzona jest scena rozmowy Pangracza z Wojtowicem, pełna rubasznych, zamtuzowych realiów i terminów. Jednak Ciekliński zachował te cechy Plautowskie tylko epizodycznie, najbardziej zależało mu bowiem na możliwościach moralizatorskich. I tak Szczęsny w rozmowie z Pangraczem biada nad jego rozrzutnością, wszeteczeństwem i zbytkami, po czym radzi mu szukać szczęścia i chwały w wojennej potrzebie. Pangracz, nie przekonany, replikuje w ten sposób