partyjny język służył głównie do lepszego ukrywania różnych zupełnie gatunków ludzkich, odmiennych całkiem doświadczeń i niepodobnych do siebie życiowych ideałów.<br> Lewandowski po cichu zawsze myślał o zięciu trochę lekceważąco: jaki tam z niego partyjniak, z tego Władzia, wystarczy trochę poskrobać ten lakier po wierzchu... Więc i teraz nie dziwił się zanadto jego wystraszonej złości. Ale raptem przyszło mu na myśl, że to lekceważenie mogło płynąć z jakiejś zgoła niepartyjnej duszy, z niekomunistycznej wyniosłości i pychy starego komunisty... Ale jeśli coś takiego było w nim naprawdę - i ludzie to widzieli albo choćby tylko przez skórę wyczuwali? Ludzie, robotnicy, towarzysze na "Anzelmie"? Mogło