jak na znak człowieka klęczącego w samym kraterze biegli tam pochyleni ludzie, jak czołgali się ranni bez nóg, jak na plecach szarpał się w tę stronę podrzutami ciała człowiek o poharatanym brzuchu. Słyszała krzyki żandarmów szamoczących się z rannym, który nie chciał oddać broni. Co. jakiś czas przebiegał ktoś z żandarmerii z naręczem -empi i karabinów. Granaty nosili w kocach. Ranni oddawali broń niechętnie, często dopiero w bójkach.<br>Właśnie pochyliła się nad odpoczywającym na ziemi Kolumbem, by mu poradzić, żeby oddał jej swoją parabelkę, że łatwiej ją przeniesie, gdy z ulicy uderzył potężny wrzask. Kilkudziesięciu uzbrojonych ludzi przeskakując &lt;page nr=322&gt; rannych wdarło się