rozkołysanych od żałoby rozstania bezpowrotnego do pełnej lęku i bezradnej nadziei.<br>I stąd wysuwa się ścieżka w przeszłość - ucieczki? - a może szukania pierwszych zawiązków dzisiejszego bólu i dzisiejszej szczęśliwej tęsknoty.<br>Wiedzie ta ścieżka spod okna, przez które patrzę na południe, pod las na górze - widać ją jeszcze dobrze, choć zmrok zapada, a nawet jakby dzięki pierwszym smugom zmroku jaśniejszą różowieje kreską wśród gasnącej zieleni.<br>Tam, na górze pod lasem, gdzie teraz ponad grzebieniem świerków czernieje na skraju zorzy wierzchołek próbnego szybu wiertniczego, stał dom Ojca i mój, nieduży domek bez ogrodzenia, z nieczęstymi w tych okolicach schodami wiodącymi od zewnątrz na