do drugiego pokoju, między kryształowe kule, dzwoneczki, z głośników zawieszonych przy suficie dobiega relaksująca muzyka, kładę się na szerokim materacu, który po chwili zaczyna drgać, z lekka się unosić, to znów opadać, wibruje, a nawet przyjemnie łaskocze, próbuję rozluźnić mięśnie, trwa to chyba całą wieczność. Henia podsuwa mi kartkę papieru, zapisuję na niej swoje imię i nazwisko, ciepłym głosem tłumaczy, że muszę Zbyszkowi zaufać, przyjeżdża do niego pół Warszawy, ludzie z elit, gdyby zaczęła wymieniać nazwiska, sam bym nie uwierzył. Aktorzy, politycy, ludzie z telewizji. Sama, mmm, śmietanka. <br>Uciec, jak najprędzej stąd uciec. Nie mogę się jednak ruszyć, zamiast tego zapadam