mówiła, że idzie do kościoła. Strzeżono jej<br>bowiem jak oka w głowie. Nic dziwnego, była jedynaczką, a do tego<br>rodzinę miała liczną i pobożną, toteż okazał się to być najlepszy<br>sposób pozwalający jej na względną swobodę, nie mówiąc już o uznaniu, z<br>jakim spotykał się ten przypływ jej pobożności. Gdy zapowiadała, że<br>wychodzi na majowe, na sercowe, na różańcowe, na nieszpory, gorzkie<br>żale, wszyscy w domu przyjmowali to z ulgą, a już babcie wzdychały z<br>nadzieją, że Bóg jej może da za to dobrego męża w przyszłości, nie<br>pijaka, a przy tym bogatego. Obruszała się zwykle, że nie myśli jeszcze<br>o