może jest taki Shakespeare, wobec którego teatr staje bezradny? Współczesny teatr, ale nie współczesny film. Przykład &lt;name type="tit"&gt;Ryszarda III&lt;/&gt; jest tutaj szczególnie znamienny.&lt;/&gt;<br>&lt;who2&gt;TOEPLITZ: Mówiąc o "filmowym Shakespearze" trzeba też chyba wspomnieć o przedstawieniu &lt;name type="tit"&gt;Tytusa Andronicusa&lt;/&gt;, tym teatrze skinetyzowanym, który dowiódł, że jeśli się chce dobrze wystawić tę sztukę, trzeba się zapożyczać u filmu.&lt;/&gt;<br>&lt;who1&gt;KOTT: Nie wyobrażam sobie teatru, który by nie wyciągnął z tego konsekwencji. Sformułuje to jeszcze inaczej - droga do nowego odczytania teatralnego Shakespeare'a prowadzi poprzez film. I to jest zagadnienie, od którego nasza dyskusja powinna się rozpocząć. Spróbuję to udowodnić, pokazać jakie są podstawowe elementy "filmowości" Shakespeare'a. Po pierwsze