łodzi, przemoczeni już po tych kilkudziesięciu metrach. Kładziemy się na dnie na materacach. Nasz bagaż, ograniczony tylko do dwóch toreb, i nasze prezenty są już poupychane w jakichś schowkach. Załoga o torsach obnażonych, ociekających wodą dzieli się rolami. Chińczyk kuca na dziobie i daje rękami umowne znaki ułatwiające nawigację, sternik zapuszcza silnik i wyprowadza łódź na środek rzeki. Deszcz łomocze w brezentową osłonę, łódź raz po raz wykonuje manewry, jak gdyby zarzucała na wirażach. Załoga nawołuje się gardłowymi okrzykami. Nie wolno nam wstawać, tu wszędzie są niebezpieczne wiry, które omija się w ostatniej chwili, a przy tej szybkości zakłócenie równowagi mogłoby